Цэвэршилт гэнэт ирлээ.
Миний бие эхлээд дохио илгээж, оюун ухаан минь ч бас ганхаж эхлэв.
Би жижиг зүйлд амархан уурлаж, хэл яриа маань ширүүн болдог.
Сумнууд голчлон нөхөр рүү чиглэв.
Нэг өдөр би угаалгын асуудлаас болж тэсрэв.
"Би чамд хэдэн удаа угаасан зүйлээ дотор нь эргүүлж болохгүй гэж хэлсэн бэ? Тэр болгонд нэг нэгээр нь задлах нь ямар ядаргаатай байдгийг чи мэдэх үү?"
Нөхөр маань уучлалт гуйсан ч би уцаартай хэвээр байсан.
Хэд хоногийн дараа нөхрийнхөө цамцан дээр толбо олоод дахиад л уурлаад гөлрөөд эхэлсэн.
"Чи яагаад цамцан дээрээ кофе түрхээд байгаа юм бэ? Сүүлд нь кофе байсан болохоор нь хаясан."
Цочрол, бухимдлын холимог нь сэтгэл дундуур байх тэсрэлтэд хүргэв.
"Эсвэл чи өөрөө хийж болно. Би бүгдийг хийдэг болохоор гэрийн ажил амархан гэж боддог."
Нөхөр маань тайван, эелдэг хүн боловч сүүлийн үед миний хатуу үг, догдолж байгаад уурлаж, гомдсон бололтой. 
Тэр харцыг хараад өрөвдөж билээ.
"Яагаад би ийм байгаа юм бэ? Цэвэршилт надад ийм мэдрэмж төрүүлэх нь зүгээр үү?"
Тэгтэл гэнэт нэг зүйл санаанд орлоо.
Энэ бол "эхийн хайрын хэл" байсан.
“Эхийн хайрын хэл”-ийг өөрийн хэл болгоцгооё!
Дулаан, эелдэг өнгөөр ярь.
Уурлахын оронд энхрийлэлээ илэрхийлж, сандрахын оронд инээмсэглэцгээе.
Тиймээс би оюун ухаанаа бага багаар боловсронгуй болгохоор шийдсэн.
Мэдээжийн хэрэг, энэ нь амаргүй.
Заримдаа уурлахаараа нөхөр өөр өрөө рүү зугтдаг.
Эхийн хайрын хэлээр сэтгэлээ ариусгаж цэвэршилтийн эсрэг тэмцэж байна.
Цэвэршилтийн үеийг туулж байгаа, тэмцэж байгаа хүн бүрт!!