ខ្ញុំធ្វើការឱ្យក្រុមហ៊ុនធានារ៉ាប់រងកូរ៉េនៅសហរដ្ឋអាមេរិក។ អស់រយៈពេលជាយូរ ខ្ញុំបានតស៊ូទំនាក់ទំនងជាមួយមិត្តរួមការងារ និងអ្នកគ្រប់គ្រងរបស់ខ្ញុំ។ ក្នុងនាមជាអ្នកនិយាយភាសាអេស្ប៉ាញតែមួយគត់នៅក្នុងនាយកដ្ឋានរបស់ខ្ញុំ ជារឿយៗខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថាឯកោ ជាពិសេសដោយសារតែភាពខុសគ្នានៃភាសា និងវប្បធម៌។ ទោះជាយ៉ាងនេះក្តី នៅក្នុងចិត្តរបស់ខ្ញុំយ៉ាងជ្រាលជ្រៅ ខ្ញុំតែងតែដឹងថា បេសកកម្មរបស់ខ្ញុំគឺដើម្បីផ្តល់ឱ្យពួកគេនូវសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ម្តាយ។
រឿងមួយដែលម្ដាយបានបញ្ជាក់ជាបន្តបន្ទាប់គឺសារៈសំខាន់នៃការស្វាគមន៍។ យូរៗទៅ ខ្ញុំបានចូលមកក្នុងការិយាល័យ ហើយតម្រង់ទៅបន្ទប់របស់ខ្ញុំដោយមិននិយាយអ្វីច្រើន។ ប៉ុន្តែខ្ញុំបានដឹងថា នោះមិនមែនជាឆន្ទៈរបស់ម្តាយ។ ដូច្នេះហើយបានជាខ្ញុំសម្រេចចិត្តផ្លាស់ប្តូរ! ដោយសេចក្តីក្លាហានពីពាក្យនៃក្តីស្រឡាញ់របស់ម្តាយ ខ្ញុំចាប់ផ្តើមស្វាគមន៍អ្នកគ្រប់គ្នា ចាប់ពីពេលដែលខ្ញុំឃើញពួកគេនៅក្នុងចំណតរថយន្ត រហូតដល់ដើរកាត់ការិយាល័យ ហើយស្វាគមន៍មនុស្សម្នាក់ៗតាមឈ្មោះ។
ខ្ញុំចាប់ផ្តើមចែករំលែកក្តីស្រលាញ់របស់ម្តាយតាមរយៈពាក្យសាមញ្ញៗ ប៉ុន្តែស្មោះត្រង់ដូចជា "សុខសប្បាយទេ?" "បន្ទាប់ពីអ្នក" និង "ខ្ញុំកំពុងចាក់ឫសសម្រាប់អ្នក" ។ យូរ ៗ ទៅបរិយាកាសចាប់ផ្តើមផ្លាស់ប្តូរ។ មិត្តរួមការងារ និងអ្នកគ្រប់គ្រងរបស់ខ្ញុំបានចាប់ផ្តើមបើកបេះដូងរបស់ពួកគេ។ ពួកគេចាប់ផ្តើមប្រាប់ខ្ញុំថាតើពួកគេដឹងគុណចំពោះការស្វាគមន៍ដ៏កក់ក្តៅរបស់ខ្ញុំប៉ុណ្ណា ហើយខ្ញុំពិតជាចិត្តល្អប៉ុណ្ណា។
ដោយប្រើពាក្យរបស់ម្តាយជាប់លាប់ សេចក្តីស្រឡាញ់របស់ម្តាយបានបន្ទន់ចិត្តពួកគេ។ អ្នករួមការងាររបស់ខ្ញុំបានស្តាប់រឿងរ៉ាវរបស់ខ្ញុំយ៉ាងជិតស្និទ្ធ ហើយអ្នកខ្លះថែមទាំងចង់ដឹងចង់ឃើញអំពីព្រះវិហាររបស់ខ្ញុំទៀតផង។
ឥឡូវនេះ ខ្ញុំអាចបង្កើតទំនាក់ទំនងរឹងមាំជាមួយមិត្តរួមការងាររបស់ខ្ញុំបួននាក់!
ខ្ញុំនឹងបន្តបញ្ចេញពន្លឺនៃសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ម្តាយតាមរយៈពាក្យសម្ដី និងទង្វើល្អរហូតដល់អ្នករាល់គ្នានៅកន្លែងធ្វើការរបស់ខ្ញុំបានឮ។