មានយាយម្នាក់នៅសង្កាត់ខ្ញុំដែលមានអាយុប្រហែល៨០ឆ្នាំ។ នាងរស់នៅជាមួយក្រុមគ្រួសារ ហើយរាល់ពេលដែលយើងចេញពីបន្ទប់នាងសួរថា "តើអ្នកបានទៅឆ្ងាយទេកូនស្រី?" ខ្ញុំតែងតែឆ្លើយនាងដោយស្នាមញញឹម ហើយសួរនាងពីរបៀបដែលនាងកំពុងធ្វើរាល់ពេលដែលខ្ញុំឃើញនាង។
ពីរថ្ងៃមុន ខ្ញុំមកផ្ទះជាមួយមិត្តភក្តិរបស់ខ្ញុំ។ ពេលមកដល់មុខផ្ទះគាត់ភ្លៀងខ្លាំង ហើយគាត់ប្រញាប់យកពោតដែលគាត់សម្ងួតមកខាងក្នុង ដោយសង្ឃឹមថាវាមិនសើម។ យើងក៏បានជួយគាត់មួយរយៈ ហើយរំកិលពោតទៅខាងក្នុង។ បន្ទាប់ពីជួយគាត់ យើងបានមកដល់បន្ទប់។
ប៉ុន្តែនៅព្រឹកបន្ទាប់ ជីដូនរបស់ខ្ញុំបានមករកបន្ទប់របស់ខ្ញុំ។ នាងបានកាន់ថង់មួយ ហើយនាងបានយកពោតមួយចំនួនចេញមកឲ្យខ្ញុំ ដោយនិយាយថា “អរគុណដែលបានជួយខ្ញុំកាលពីម្សិលមិញ”។ ខ្ញុំបានដឹងជាថ្មីម្តងទៀតថា សូម្បីតែជំនួយតិចតួចក៏អាចធ្វើឲ្យអ្នកដទៃសប្បាយចិត្តបានដែរ។