สิ่งหนึ่งที่ลูกสาวของฉัน ชาร์ลอตต์ ชื่นชอบมากคือพระอาทิตย์ตกดิน ที่ที่เราอาศัยอยู่นั้นมีเนินเขาสูงที่มองเห็นเส้นขอบฟ้า และพระอาทิตย์ตกที่นั่นก็สวยงามตระการตา แทบทุกเย็น เธอขอให้ฉันถ่ายรูปพระอาทิตย์ตกดินให้เธอ วันหนึ่ง ฉันเร่งรีบ ยุ่งวุ่นวาย เครียด และมีรายการที่ต้องทำยาวเหยียด และเธอก็ตะโกนเรียกฉันอีกครั้งว่า “แม่ ช่วยถ่ายรูปพระอาทิตย์ตกดินให้ฉันหน่อยได้ไหม”
ในขณะนั้น มีบางอย่างในตัวฉันหยุดชะงัก ฉันอาจปฏิเสธหรือดำเนินแผนต่อไปได้ แต่กลับหยุดเสียเฉยๆ ฉันหันไปทางท้องฟ้าและเก็บภาพพระอาทิตย์ตกไว้ให้เธอ เมื่อฉันแสดงภาพนั้นให้เธอดู ใบหน้าของเธอก็ยิ้มกว้างขึ้น และในตอนนั้นเอง ฉันก็ตระหนักได้ว่า การเลือกเธอ แม้จะเป็นสิ่งเล็กน้อย ฉันก็กำลังหว่านเมล็ดพันธุ์แห่งความรัก ช่วงเวลานั้นไม่ใช่แค่พระอาทิตย์ตกเท่านั้น แต่เป็นช่วงเวลาแห่งการฟื้นคืนความสัมพันธ์
ชาร์ลอตต์กำลังจะอายุครบ 13 ปีในอีกไม่ช้านี้ เมื่อประมาณสองปีก่อน ฉันเริ่มสังเกตเห็นการเปลี่ยนแปลงในตัวเธอ หัวใจของเธอเริ่มถอยห่าง จิตวิญญาณของเธอเริ่มห่างเหิน การตัดสินใจของเธอเริ่มดื้อรั้นในแบบที่ทำให้ฉันในฐานะแม่ต้องแตกสลาย ฉันเฝ้าดูเธออย่างหมดหนทางในขณะที่เธอละทิ้งค่านิยมที่ฉันหวังว่าจะปลูกฝังในตัวเธอ ความพยายามทุกวิถีทางในการชี้นำเธอดูเหมือนจะทำให้ช่องว่างกว้างขึ้น และฉันรู้สึกเหมือนกำลังยืนอยู่บนขอบเหวที่ฉันไม่สามารถข้ามได้
แต่จากสถานการณ์นี้ ฉันเริ่มตระหนักถึงบางอย่างที่ลึกซึ้ง: ไม่ใช่แค่เธอเท่านั้นที่ต้องเปลี่ยนแปลง แต่เป็นฉันเองด้วย ฉันมองเห็นว่าหากอยากเข้าถึงหัวใจของเธอ ฉันไม่สามารถรับมือกับการกบฏของเธอด้วยการควบคุม หรือการท้าทายของเธอด้วยความหงุดหงิด ฉันต้องละทิ้งความเย่อหยิ่ง สงบจิตใจ และพบกับเธอด้วยความอ่อนโยน ฉันต้องเรียนรู้ที่จะฟัง ทักทายเธอด้วยความอบอุ่น ยิ้มแม้ในยามที่รู้สึกเหนื่อยล้าหรือถูกปฏิเสธ ฉันต้องกลายเป็นความรัก
ฉันเริ่มมองเห็นแสงแห่งความหวังทีละน้อย แม้กระทั่งเมื่อไม่นานนี้ เธออนุญาตให้ฉันพูดคุยเรื่องพระคัมภีร์ด้วยกัน แม้จะเป็นเพียงช่วงเวลาสั้นๆ แต่สำหรับฉันแล้ว มันคือปาฏิหาริย์ การได้ฝึกใช้คำพูดแห่งความรักของแม่กับลูกสาวเป็นของขวัญที่ฉันไม่ถือเป็นเรื่องธรรมดา
ฉันรู้สึกขอบคุณมากสำหรับสถานการณ์นี้ แม้จะเจ็บปวดก็ตาม มันทำให้ฉันนึกถึงความเสียใจของดาวิดที่มีต่ออับซาโลมลูกชายของเขาในพระคัมภีร์—ดาวิดโหยหาลูกชายของเขาแม้ว่าอับซาโลมจะกบฏก็ตาม เขาร้องไห้ถึงอับซาโลมแม้ว่าทุกอย่างจะเปลี่ยนไป ดาวิดร้องออกมาว่า “โอ อับซาโลมลูกชายของฉัน ลูกชายของฉัน อับซาโลมลูกชายของฉัน ถ้าฉันได้ตายแทนคุณก็คงดี!” (2 ซามูเอล 18:33) ตอนนี้ฉันเข้าใจแล้วว่านี่คือภาพแวบหนึ่งของใจของแม่เอง—ที่โหยหาลูกๆ ที่หลงทางและกบฏ แต่ยังคงตามหาพวกเขาด้วยความรักที่ไม่ลดละ
สถานการณ์นี้กำลังหล่อหลอมฉัน มันสอนให้ฉันรู้จักความรักที่ไม่ยอมแพ้ ความรักที่รอคอยอย่างอดทน ความรักที่หวังในสิ่งที่ยังมองไม่เห็น แม้ว่าเส้นทางจะเจ็บปวด แต่ฉันเชื่อว่าความงามกำลังเติบโตจากมัน ฉันจะยังคงรักชาร์ล็อตต์ด้วยทุกสิ่งที่ฉันเป็น เชื่อมั่นว่าการฝึกฝน 'คำพูดแห่งความรักของแม่' นี้จะเปิดทางให้เธอกลับบ้าน และในกระบวนการนี้ ฉันก็ถูกเปลี่ยนแปลงเช่นกัน ถูกดึงดูดให้เข้าไปลึกขึ้นในหัวใจของความรัก
เช่นเดียวกับพระอาทิตย์ตกที่ชาร์ลอตต์หวงแหน—งดงาม ผ่านไปอย่างรวดเร็ว และเต็มไปด้วยความมหัศจรรย์ที่เงียบสงบ—ช่วงเวลาเหล่านี้เตือนใจฉันว่าแม้แสงจะดูเลือนลางไป แต่ไม่เคยหายไปจริงๆ แสงเป็นเพียงการเตรียมพร้อมที่จะขึ้นอีกครั้ง ทุกวัน ขณะที่ดวงอาทิตย์ตกและวันใหม่เริ่มต้นขึ้น ฉันนึกขึ้นได้ว่าฉันยังมีโอกาสอีกครั้งที่จะสะท้อนหัวใจของแม่—เพื่อนำคำพูด ความอดทน และการกระทำอันเปี่ยมด้วยความรักของเธอไปปฏิบัติ คำพูดของเธอเตือนใจฉันว่าความรักไม่ใช่สิ่งที่อยู่เฉยๆ แต่เป็นการกระทำที่ยั่งยืนและเต็มไปด้วยความหวัง