เด็กที่หายไป เด็กที่ได้รอยยิ้มกลับคืนมา

ฉันกับเพื่อนกำลังเดินเล่นอยู่ในสวนสาธารณะเมื่อได้ยินเสียงเด็กน้อยร้องไห้เสียงดัง
ปรากฏว่าขณะที่กำลังเล่นกันนั้นเด็กน้อยได้พลัดหลงกับแม่โดยไม่ได้ตั้งใจจนเกิดร้องไห้ด้วยความตื่นตระหนก
ขณะนั้นเอง พี่สาวคนหนึ่งซึ่งมีลักษณะเหมือนนักเรียนมัธยมต้นได้วิ่งเข้ามาหาเด็กน้อยและปลอบใจเขาอย่างอ่อนโยนว่า
“ผมเคยมีประสบการณ์ที่หาแม่ไม่เจอมาก่อน แต่ผมจะหาให้เจอเร็วๆ นี้ ไม่ต้องกังวลครับ”
แม้เด็กน้อยจะดูเหมือนสงบลงบ้างแล้ว แต่ยังคงมีน้ำตาไหลออกมาไม่หยุด

ฉันกับเพื่อนเริ่มถามคนรอบๆ ว่า “มีใครเห็นแม่ของเด็กคนนี้บ้างไหม?”
มาช่วยกันตามหาแม่ของเขากันเถอะ
ประมาณสิบนาทีต่อมา เราเห็นผู้หญิงคนหนึ่งเข็นรถเข็นเด็ก เธอมองไปรอบๆ ด้วยความกังวล ราวกับกำลังมองหาอะไรบางอย่าง
เราสัมผัสได้ว่าเธอน่าจะเป็นแม่ของเด็กคนนั้น

เราจึงเข้าไปหาเธอและบอกว่าเด็กปลอดภัยดีและกำลังตามหาแม่ของเด็กอยู่
เมื่อได้ยินเช่นนี้ แม่ของเด็กก็รีบวิ่งเข้าไปหาเด็กทันที กอดเขาไว้แน่น ปลอบใจเขาอย่างอ่อนโยน จากนั้นก็ถอนหายใจยาวด้วยความโล่งใจ
ในขณะนั้น เด็กชายตัวน้อยก็ผ่อนคลายลง น้ำตาของเขาหยุดไหล และรอยยิ้มสดใสก็ปรากฏบนใบหน้าของเขา
เขาโบกมือให้กับน้องสาวที่ช่วยเขา และพวกเราก็รู้สึกโล่งใจและสบายใจในที่สุด
แม่ของเด็กก็แสดงความขอบคุณพวกเราอยู่เสมอและเธอก็เต็มไปด้วยความขอบคุณในใจ

เช่นเดียวกับ “ภาษาแห่งความรักของแม่”
ความเอาใจใส่และความทุ่มเทเพียงเล็กน้อยสามารถสร้างความสุขให้กับตัวคุณเองและผู้อื่นได้