Ένα πράγμα που αγαπάει πολύ η κόρη μου, η Σάρλοτ, είναι τα ηλιοβασιλέματα. Εκεί που ζούμε, υπάρχει ένας ψηλός λόφος που βλέπει στον ορίζοντα, και τα ηλιοβασιλέματα εκεί είναι μαγευτικά. Σχεδόν κάθε βράδυ, μου ζητάει να της βγάλω μια φωτογραφία το ηλιοβασίλεμα. Μια μέρα, βιαζόμουν, ήμουν απασχολημένη, αγχωμένη, με μια μεγάλη λίστα υποχρεώσεων που με βάραινε — και για άλλη μια φορά, φώναξε: «Μαμά, μπορείς να μου βγάλεις μια φωτογραφία το ηλιοβασίλεμα;»
Εκείνη τη στιγμή, κάτι μέσα μου σταμάτησε. Θα μπορούσα να είχα πει όχι, θα μπορούσα να είχα συνεχίσει τα σχέδιά μου. Αλλά αντ' αυτού, σταμάτησα. Γύρισα προς τον ουρανό και απαθανάτισα το ηλιοβασίλεμα μόνο για εκείνη. Όταν της έδειξα τη φωτογραφία, το πρόσωπό της έλαμψε με το μεγαλύτερο χαμόγελο, και εκείνη τη στιγμή, συνειδητοποίησα: επιλέγοντάς την, ακόμα και σε κάτι τόσο μικρό, φύτευα σπόρους αγάπης. Εκείνη η στιγμή δεν αφορούσε απλώς ένα ηλιοβασίλεμα - αφορούσε μια σύνδεση που αποκαθίστατο.
Η Σάρλοτ σύντομα θα γίνει 13 ετών. Πριν από περίπου δύο χρόνια, άρχισα να παρατηρώ αλλαγές σε αυτήν - η καρδιά της απομακρύνθηκε, το πνεύμα της αποστασιοποιήθηκε, οι επιλογές της έγιναν επαναστατικές με τρόπους που με ράγισαν ως μητέρα. Την παρακολουθούσα αβοήθητη καθώς απομακρύνθηκε από τις αξίες που ήλπιζα να καλλιεργήσω μέσα της. Κάθε προσπάθεια να την καθοδηγήσω φαινόταν να διευρύνει το χάσμα και ένιωθα σαν να στεκόμουν στην άκρη ενός χάσματος που δεν μπορούσα να διασχίσω.
Αλλά μέσα από αυτή την κατάσταση, άρχισα να συνειδητοποιώ κάτι βαθύ: δεν ήταν μόνο αυτή που χρειαζόταν να αλλάξει - ήμουν εγώ. Είδα ότι αν ήθελα να φτάσω στην καρδιά της, δεν μπορούσα να αντιμετωπίσω την εξέγερσή της με έλεγχο ή την ανυπακοή της με απογοήτευση. Έπρεπε να αφήσω κάτω την υπερηφάνειά μου, να ηρεμήσω το πνεύμα μου και να την αντιμετωπίσω με τρυφερότητα. Έπρεπε να μάθω να την ακούω, να την υποδέχομαι με ζεστασιά, να χαμογελώ ακόμα και όταν ένιωθα κουρασμένη ή απορριφμένη. Έπρεπε να γίνω αγάπη.
Σιγά σιγά, άρχισα να βλέπω λάμψεις ελπίδας. Ακόμα και πρόσφατα, μου επέτρεψε να μιλήσουμε μαζί για τη Βίβλο - μια μικρή στιγμή, αλλά για μένα, ένα θαύμα. Το να εφαρμόζω τα Λόγια της αγάπης της μητέρας μου στην κόρη μου είναι ένα δώρο - ένα δώρο που δεν θεωρώ δεδομένο.
Είμαι τόσο ευγνώμων για αυτή την κατάσταση, ακόμα και μέσα στον πόνο της. Μου θυμίζει τον πόνο του Δαβίδ για τον γιο του, τον Αβεσσαλώμ, στη Βίβλο — πώς ο Δαβίδ λαχταρούσε τον γιο του ακόμα και όταν ο Αβεσσαλώμ επαναστάτησε, πώς έκλαιγε γι' αυτόν παρά τα πάντα. Ο Δαβίδ φώναξε: «Ω, γιε μου Αβεσσαλώμ, γιε μου, γιε μου Αβεσσαλώμ! Μακάρι να είχα πεθάνει εγώ αντί για εσένα!» (Β' Σαμουήλ 18:33). Βλέπω τώρα ότι αυτή είναι μια φευγαλέα ματιά στην καρδιά της ίδιας της Μητέρας — που πονάει για τα χαμένα, επαναστατημένα παιδιά Τους, αλλά συνεχίζει να τα κυνηγάει με αδιάκοπη αγάπη.
Αυτή η κατάσταση με διαμορφώνει. Με διδάσκει μια αγάπη που δεν τα παρατάει, μια αγάπη που περιμένει υπομονετικά, που ελπίζει σε ό,τι δεν μπορεί ακόμα να φανεί. Αν και ο δρόμος είναι επώδυνος, πιστεύω ότι η ομορφιά αναδύεται από αυτόν. Θα συνεχίσω να αγαπώ τη Σάρλοτ με όλο μου το είναι, εμπιστευόμενη ότι μέσα από την εξάσκηση αυτών των «Λόγων της Αγάπης της Μητέρας», θα της ανοίξει ένας δρόμος για να επιστρέψει στην Εστία. Και στη διαδικασία, κι εγώ μεταμορφώνομαι, έλκομαι βαθύτερα στην ίδια την καρδιά της Αγάπης.
Όπως ακριβώς τα ηλιοβασιλέματα που θυμίζει η Σάρλοτ - λαμπρά, φευγαλέα και γεμάτα σιωπηλό θαύμα - αυτές οι στιγμές μου υπενθυμίζουν ότι ακόμα και όταν το φως φαίνεται να ξεθωριάζει, δεν έχει ποτέ πραγματικά χαθεί. Απλώς ετοιμάζεται να ανατείλει ξανά. Κάθε μέρα, καθώς ο ήλιος δύει και μια νέα μέρα ξεκινά, μου υπενθυμίζεται ότι έχω μια ακόμη ευκαιρία να αντανακλώ την καρδιά της Μητέρας - να κάνω πράξη τα λόγια Της, την υπομονή Της και τις πράξεις αγάπης Της. Τα λόγια Της μου υπενθυμίζουν ότι η αγάπη δεν είναι παθητική - είναι ενεργή, διαρκής και γεμάτη ελπίδα.