«Λυπάμαι... Ευχαριστώ» — ένα ιερό ξεκίνημα,
Λόγια από τον Ουρανό που μαλακώνουν την καρδιά,
Αν και μικρών ηχητικών χαρακτηριστικών, ηχούν βαθιά,
Ξυπνώντας την αγάπη από τον ύπνο των λύπων.
Όταν οι καρδιές πληγώνονται από απρόσεκτο λάθος,
Αυτά τα απλά λόγια δυναμώνουν το πνεύμα.
Δένουν τις πληγές που δεν μπορούμε να δούμε,
Αποκατάσταση της ελπίδας και της ενότητας.
Σκοντάφτουμε, παραπατάμε, ασυνείδητα,
Κι όμως η Μητέρα βλέπει με απόλυτη προσοχή.
Τα απαλά της λόγια, σταθερά και ευγενικά ταυτόχρονα,
Φέρνει γαλήνη στην καρδιά, την ψυχή και το μυαλό.
Μέσα από κάθε δάκρυ, μέσα από κάθε δοκιμασία,
Τα λόγια της αλήθειας φέρνουν ήσυχη ανάπαυση.
Η μητέρα μας μαθαίνει να γονατίζουμε, να συγχωρούμε —
Να αγαπάς, να εμπιστεύεσαι, να ζεις αληθινά.
Όταν πληγώνουμε ο ένας τον άλλον τόσο πολύ,
Μιλάει για τη χάρη που χρειαζόμαστε για να αναπτυχθούμε.
Και με το φως της, αναγεννιόμαστε ξανά,
Αγκαλιασμένοι από μια αγάπη που δεν έχει τέλος.